Hallo allemaal,
sinds maandag heeft Pepijn....
..... een vriendje!!!
We hebben hem Wiebe genoemd. Hij komt uit een nestje zwerfkatjes dat door een dame - die zich inzet voor de zwerfkatten - in huis genomen was van zodra ze zonder de moeder konden.
Dolle pret is het hier: spelen, slapen, eten, groeien, leren, troost zoeken, al het jonge grut heeft hier hetzelfde regime op dit moment
Voor Pepijn ben ik heel blij dat hij nu op en top poes kan zijn en hoewel de hele living tot speeltuin is gepromoveerd, spelen ze vooral met elkaar ipv met onze spullen...
Vandaag hebben ze hun eerste prik gekregen en Pepijn is zelfs zwaarder als Wiebe, die toch een week of wat ouder zou zijn.
Het einge wat me wat dwars zit, is dat Wiebe een zusje heeft die nog een thuis zoekt en nu alleen achtergebleven is.
Toen ik bij die mensen arriveerde, dacht ik dat er nog 3 kittens zouden zijn, dus dan zouden er nog 2 achterblijven. Zijn zusje was nog erg schuw en blies als je haar wou oppakken. In het gezin waren al wat oudere kinderen die - volgens mijn maatstaven dan - een beetje ruw met de katten omgingen en dat onvoorspelbare brute gedoe, dat moet redelijk verschrikkelijk geweest zijn voor dat beestje. Steeds die drukte en dat onvoorspelbare. Ook Wiebe liet zich niet zo heel makkelijk oppakken de eerste dagen omdat hij zich duidelijk aan iets minder prettig verwachtte. Nu is dat al voorbij.
Ik weet uit ervaring dat zo'n schuwer katje rust en voorspelbaarheid nodig heeft om het vertrouwen te vinden in de mensen en als ze zich dan geeft, dan geeft ze zich waarschijnlijk 500%. Ik voel gewoon ook dat ze haar broertje echt nodig heeft, want ik vrees dat ze op een kantelmoment staat om helemaal in zichzelf te keren en dus echt wild te worden.Toen ik haar oppakte, begon de reiki spontaan te stromen.
Maar ik wou graag een kater omdat we al 5 katinnen hebben en was bang dat er anders voor de kittens allemaal goed en wel steriel zouden zijn, ook bij ons wel eens kattenbabys zouden geboren worden, dus ik liet haar achter
Mijn hart kromp in elkaar toen ik haar daar zag zitten in de bench in een hoekje van de living, zonder broer om tegen te kruipen, geen rustig plekje want de bench was niet afgeschermd en grijpgrage handjes van enthousiaste kinderen
Het enige positieve eraan vond ik het feit dat ze nu heel veel aandacht zou krijgen en daardoor hopelijk minder schuw zal worden.
Onderweg naar huis heb ik minstens 3 keer willen terugkeren om haar alsnog gaan te halen om dan steeds te bedenken dat ik wel helemaal GEK moest zijn om nog een derde kitten erbij te willen nemen en wat zou mijn wederhelft er wel niet van denken?! (Alhoewel ik redelijk zeker weet, dat als hij erbij geweest was, we ze allebei mee genomen hadden). Op één van de momenten dat ik weer zat te twijfelen om terug te draaien, vloog er een tortelduif op een haar na niet tegen de ruit van de auto ( ik heb een "ding" met duiven, ze zijn absoluut mijn totemdieren, vaak als we met de auto onderweg zijn moeten we om de zoveel meters stoppen of uitwijken voor die schatjes
). Later heb ik bedacht dat ik beter toen teruggedraaid was, want dat ze me duidelijk wilden stoppen op mijn weg. Maar verbouwereerd reed ik verder.
Vandaag kreeg ik van de veerats te horen dat ik me onterecht zorgen gemaakt had over een mogelijk nestje want dat als zo'n jonge kattin toch al kittens kreeg, dat dat van een oudere kater kwam want dat de kleine mannen nog niet helemaal goed klaar zouden zijn tegen de tijd dat ik hun operatie plan.
Ik weet van de opvangdame dat het katje erg fel verdrietig was de eerste dag en nacht. Ook Wiebe loopt hier erg te miauwen als hij Pepijn even niet vindt dus ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Nu voel ik me toch wel ellendig over mijn keuze, omdat ik ze niet zo zuiver vind, niet zo bij mij passen. Want ik heb voor het "makkelijke" katje gekozen (was dat dan niet egoïstisch??? terwijl ik precies wist wat dat andere katje nodig had), ik ben niet terguggedraaid omdat ik me toch ook wel aan het afvragen was, wat "de mensen" wel niet zouden zeggen, NOG een kat erbij, hoe ging ik dat uitleggen???
Daar zit toch wel een boel angstig gedachtengoed achter als motivator en dat is niet zo bien.
Dat maakt ook wel dat de keuze ook niet voelt als mijn eigen keuze, denk ik.
Na wat overpeinzingen meen ik dat ik het poesje enkel een goede thuis kan geven als ik het niet uit schuldgevoel erbij neem, maar omdat ik het wil vanuit liefde en zover ben ik nu wel. Als ik puur op dat gevoel was afgegaan, dan had ik haar zonder dralen mee naar huis gebracht.
Het heeft ook niets te maken met nooit genoeg dieren te hebben en ik zorg wel goed voor onze dieren vind ik, dus wat de mensen zeggen... (en of die een verschil maken tussen 7 of 8 katten hé Zonnebloem
)
Mijn wederhelft zei gisteren dat als hij erbij geweest was, we dan zonder kitten naar huis gekomen waren zodat ze elkaar nog zouden gehad hebben. Misschien was dat wel de verstandigste keuze geweest inderdaad. Maar we waren al op een paar plaatsen geweest en daar heb ik ze wel laten zitten, hier bij deze kittens voelde het juist en ik vind Wiebe ook heel geweldig. Ik geniet ook met volle teugen van hun spelen en knuffelen met elkaar
In elk geval ziet de pater familias de poes niet zitten, dus hoewel ik mijn motieven wel klaar en duidelijk heb voor mezelf nu, zit het poesje nog in de minder aangename situatie. Ik hoop gauw te horen hoe het nu met haar gaat. Ze heeft me in elk geval een hele hoop geleerd over mezelf
en dat in enkele minuten tijd. Alleen al daarom wil ik haar wel haar gouden mandje geven...in plaats van in het vervolg onmogelijke redeneringen te volgen, moet ik gewoon uitzuiveren voor mezelf wat me een fijn en vrij gevoel geeft, waarvan ik gelukkig word en dan handel ik vanuit de juiste motivatie.
Vorig jaar haalde ik zo zonder dralen en nest kittens en hun moeder in huis om ze van belagers te redden die de kittens wilde laten "verdwijnen". Het voelde goed en het kwam ook helemaal goed. Het was nooit mijn bedoeling geweest daar iemand van te houden. De kittens kregen dan ook fijne baasjes en de kattin ging gesteriliseerd terug naar de plaats van herkomst en heeft daar een goed leven nu. Ik kreeg toen ineens van heel veel mensen vanalles toegestopt om te helpen en eigenlijk kreeg ik ze zonder veel problemen of kosten groot. Die ervaring was ik eigenlijk al vergeten terwijl ik ze hier neerschrijf, ik zou het gevoel dat erbij hoort beter wat vaker in herinnering brengen denk ik zo
Ik ben in elk geval bij dat ik hier mijn verhaal heb kunnen doen, ik weet zeker dat al de dierengekken die reeds eerder op dit topic reageerden, de "verscheurdheid" die ik voelde wel een beetje zullen herkennen...
En dat terwijl er alleen maar Liefde zou moeten zijn..
Pepijn, die weet dat
Ik ga proberen onder de rubriek met de afbeeldingen foto's van de gekjes toe te voegen.
@Zonnebloem: ik laat dit weekend iets weten
Dikke knuffels allemaal,
Bonstertje
Auteur
Topic: Reiki en kitten (gelezen 12269 keer)